Dorst. Zwetend baan ik me een weg door de drukke marktstraat, op zoek naar een kiosk. Daar, in een bocht boven aan de heuvel waar de weg overheen kronkelt, zie ik er een. Hels verlicht met tl-buizen, zoals eigenlijk alles in Hongkong. Ik stap binnen, de aircolucht rolt over mijn rug. Uit het koelschap gris ik een Watsons Water. Verreweg het meest aanwezige merk water in de stad, je komt de typerende groene flesjes overal tegen. 7,50 Hongkongdollar kost het, een kleine 90 eurocent.
Niet best natuurlijk, al die wegwerpflesjes water die ik koop. Maar hier in Hongkong, waar ik ben om mijn Chinese familie te bezoeken, zijn de temperaturen tropisch. En het kraanwater smaakt naar chloor.
Ik denk er verder niet meer over na, totdat me terug in Nederland ineens iets opvalt. Gewoon bij Kruidvat zie ik ook zo’n flesje Watsons Water liggen. Dat verrast me al, maar nog niet zo erg als de prijs: 59 cent. Nog goedkoper dan in Hongkong. Hoe kan dat? Wordt dat water dan ook hier gebotteld? Het etiket weerspreekt dat: ‘Product uit Hong Kong.’
Hoe kan dit? Waarom zou je water importeren uit Hongkong, waar je niet eens water uit de kraan kunt drinken, naar Nederland, waar we omkomen in het zuivere drinkwater? En hoe komt dit water uit Hongkong zo spotgoedkoop in het schap bij Kruidvat?
Ik zocht het uit voor de Volkskrant.
Met dit verhaal won ik de CBS Talent Tegel 2017, de prijs voor jonge journalisten. Ben je benieuwd hoe dit verhaal tot stand kwam? Ik praatte erover met Jonathan van het Reve in zijn podcast, het Volkskrantgeluid.
Bedankt voor het lezen! Ik hoor graag wat je ervan vindt. Neem gerust contact met me op.
Dit stuk verscheen oorspronkelijk in de Volkskrant op 10 juni 2017.